Review: Verdriet is het ding met veren | Max Porter

Bladzijde 26, zin 1: “Zacht.”

Vorige week waren we in Amsterdam (we bezochten de expositie Hollandse meesters in de Hermitage, prachtig!) en toen stapten we ook even binnen bij boekhandel Atheneum. Met twee boeken in mijn tas stapten we weer naar buiten, waaronder dit prachtige en ontroerende Verdriet is het ding met veren. Een bijzonder cadeautje voor mezelf.

Waar gaat Verdriet is het ding met veren over?

Moeder is overleden. Vader en 2 jongens blijven achter. Een al even onverwachte als ongewone huisgenoot dient zich aan: Kraai. “Ik ga pas weer weg als je me niet meer nodig hebt” zegt hij tegen Vader en hij stapt naar binnen.

Wat vind ik ervan?

Het is zo anders en onverwacht. Ik ben er nog niet klaar mee, ik moet het opnieuw lezen en daarna nog eens. En toch blog ik er nu al over. Omdat ik denk dat ik er voorlopig niet (en misschien wel nooit) klaar mee ben én omdat jij het ook moet lezen. Het is ongemakkelijk, ontroerend en grappig. Het maakte me stil…

Ted Hughes

De vader is fan en kenner van dichter Ted Hughes (hoofdpersoon uit Jij zegt het van Connie Palmen), Kraai is de hoofdpersoon uit een van zijn gedichten. Dat wist ik ook niet hoor, maar staat in de blurb op de eerste bladzijde (geen idee hoe je dat noemt, vast geen blurb). Het is wel goed om te weten, want het geeft je wat houvast. Toch kan je het boekje ook prima lezen zonder die kennis, maar het maakte  wel dat ik nog meer waardering heb voor het jaloersmakende en enorme talent van Porter. Zo creatief! en doordacht als hij schrijft. #jaloers

Rauw verdriet

Het meest geraakt werd ik door de bijna terloopse zinnen die het verdriet zo raak beschrijven, dat het me ineen deed en doet krimpen. Deze bijvoorbeeld:

“Er waren eens twee jongens die expres dingen over hun vader verkeerd onthielden. Dan voelden ze zich beter als ze soms dingen vergaten over hun moeder.”

… eigenlijk kan je daar alleen maar stil van zijn, daar voelt zo veel verdriet in.

Humor

En toch is het ook echt een grappig boek! De monologen van Kraai zijn hilarisch en maken dat je tussen de tranen door grinnikt. En dat geldt ook voor de teksten van de vader en de jongens, ook daarin is plek voor donkere rauwe humor. Verdrietig en grappig tegelijk dus, heel bijzonder.

Welk boek deed jou ineenkrimpen omdat je het verdriet kon voelen?

Tot slot:

Verdriet is het ding met veren (Grief is the thing with feathers)
Max Porter (Vertaling: Saskia van der Lingen)
De Bezige Bij, 2017
♥♥♥♥♥

Boek 1/104 #boekperweek

Volgende review: Ik ben Eleanor Oliphant (met mij gaat alles goed) | Gail Honeyman