Bladzijde 26, zin 1: “Haar oudere broer ging naar Princeton.”
Vorige week was ik met mijn broertje in Antwerpen, gewoon zomaar om eens goed bij te praten, wat te shoppen en omdat het gezellig is. Al slenterend kwamen we ook voorbij ’t Stad Leest, een heel fijne boekhandel en daarbinnen trok dit boek mijn aandacht. Eerst de cover met de roze enveloplook en de titel. En toen de achterflap, want daar stond:
“5 oktober, 13.34 u.
Daar staat ze. (…)”
Omdat 5 oktober mijn verjaardag is (ja, nog twee nachtjes slapen maar) leek het voor mij bedoeld. Dus ging het mee, inmiddels heb ik het ook al gelezen, wat een heerlijk debuut!
Waar gaat Het wordt spectaculair. Beloofd. over?
Een liefdesgeschiedenis. Of niet? In Montpellier stapt Anna halsoverkop uit de trein. Eenmaal op het perron ontdekt ze dat ze haar boek en een envelop met brieven in de trein heeft laten liggen, ze huilt. “Tranen stromen over haar wangen. Zo langzaam dat je ze kunt tellen.”
Theunynck vertelt het verhaal van Anna en Leonard. Ze vertelt over hun liefde (of is het vriendschap?), hun moeders en hun eenzaamheid. En over 23 brieven, van hem aan haar. Spectaculair. Beloofd.
Wat vind ik ervan?
Mooi! Prachtige zinnen, originele vorm. Theunynck is een ware meester in met heel weinig woorden heel veel zeggen, iets waar ik heel erg van houd. Dit bedoel ik:
“Oh Anna, wie had jou uitgevonden?”
“Toen voel ik hoe je je hoofd tegen mijn schouder legde. Ik wilde je nog iets vertellen, maar je sliep al. Je sliep zo zacht.”
“Dat was de eerste keer dat hij over mama vertelde. Hij sprak in de verleden tijd. Dat was ook de eerste keer. Hoe triestig ik daar ook van werd – want mama paste gewoon beter bij de tegenwoordige tijd – het was zoals het moest zijn.”
“Toen we allebei te veel hadden gegeten, gingen we liggen. We werden omringd door roze wolken en de geur van een zomeravond. Daar hoefden geen woorden bij.”
“Zo bleven we even zitten in de stilte die we samen seconde na seconde maakten. Een stilte die zoveel wensen en dromen over een toekomst bevatte.”
“Het was de dag dat we verloren reden, maar elkaar ergens daartussen toch weer een beetje meer vonden.”
“Ik ween omdat ik besef dat vluchten niet helpt. Want ik ben er nog altijd en jij niet. En dat is het probleem.”
“En zo wordt die jongen met donkerbruin haar, absurd lange wimpers en een kaaklijn waar ik echt heel lang naar kan kijken, stilaan iemand anders, hij wordt ‘jij’ en dat is zoveel beter dan die hij die ik eerst kende.”
Ik word hier echt zo gelukkig van :):):)
Pareltjes
En dan die vorm, met brieven, zinnen en woorden die veel groter zijn dan de rest en vanuit het perspectief van Leonard, soms terugblikkend, soms in het nu. Het voelde heel dichtbij, heel natuurlijk, bijna rauw. Een verhaal van twee mensen die misschien niet helemaal normaal lijken, of zijn we misschien allemaal zo vreemd en lijkt dat maar zo? Een liefdesverhaal, maar ook heel erg geen liefdesverhaal.
Ik wil het opnieuw lezen… zien of ik nog meer lees en of er nog meer pareltjes schuilden in het verhaal waarvan ik ook wel heel graag wilde weten hoe het afloopt, waardoor ik er misschien een paar over het hoofd heb gezien.
Heb jij weleens een brief gehad van je geliefde?
Tot slot:
Boek 75/104 #boekperweek
Boek 11/24 #allesuitdekast
Volgende review: De torens van februari | Tonke Dragt
Het wordt spectaculair. Beloofd.
Zita Theunynck
Uitgeverij Vrijdag 2017
♥♥♥♥♥
Nog geen reacties