Bladzijde 26, zin 1: “Haar vader had haar het instrument op haar vijftiende verjaardag gegeven.”
Dit voorjaar heb ik mezelf getrakteerd op dit boek van een van mijn lievelingsauteurs: Nina George. Ik heb nu alle drie haar boeken in de kast en stuk voor stuk heb ik ze al meer dan eens gelezen. Ze raken me!
Waar gaat Het hotel aan het einde van de wereld over?
Het einde van de wereld is in dit verhaal Kerdruc, een klein dorpje in Bretagne. Maar het verhaal begint in Parijs. De Duitse Marianne is daar met haar man Lothar, ze is al lang ongelukkig met hem en ziet geen andere uitweg dan een sprong van de Pont Neuf. Ze wordt gered. En treft bij Lothar niets dan onbegrip en zelfmedelijden.
In het ziekenhuis vindt ze een tegel met een geschilderd portret van Kerdruc. De tegel raakt haar zo, dat ze besluit dit moois met haar eigen ogen te willen zien zodat ze daarna kan sterven. Maar ook dit loopt anders. Kerdruc blijkt niet alleen het einde van de wereld, maar ook een heel nieuw begin.
Wat vind ik ervan?
Prachtig! Anders dan haar twee andere boeken en toch ook weer niet. Alle drie de boeken gaan over een levensgrote verandering. En net als De boekenapotheek gaat dit over een reis en over een vlucht. Over onverwachte liefde, bijzondere ontmoetingen en oude wijsheden. Intuïtie is belangrijk, gevoel essentieel en kleur, kleuren zijn ontzettend belangrijk voor George. Geen schrijver die ze zo mooi beschrijft en inzet als zij. Ik kan ze bijna voelen en zie ze in ieder geval levensecht voor me.
En die prachtige zinnen, deze bijvoorbeeld:
“Het bordje van de galerie werd die dag niet meer omgehangen naar OUVERT.
Nog de volgende weken en maanden.”
Je voelt aan alles dat er iets is gebeurd in die galerie, iets met heel veel emotionele impact. Maar het staat er niet, het staat er veel mooier.
Ik kan daar zo van genieten 🙂 daarom nog drie:
“Toen alles begon. Alles. En niets eindigde. Niets.”
“Ik zal vannacht niet zonder jou zijn. Ook niet in alle nachten die nog volgen.”
“Soms zien anderen hoe we zijn voordat we het zelf in de gaten hebben.”
En dan is het verhaal zelf ook nog prachtig… iets te veel toeval misschien, maar zo mooi, zo vol levenslust en wijsheid. Marianne en Kerdruc komen echt tot leven. Ik zag ze zitten, de gepensioneerden op maandag bij het hotel, Marianne met haar accordeon, Max op de Vespa. Ik voelde met ze mee, met Genevieve, met Sidonie, eigenlijk met iedereen (behalve met Lothar misschien) zonder me zwaar te voelen. Het is echt een feelgood-boek, maar wel een waarbij de tranen over je wangen stromen.
En nu wil ik meer lezen van Nina George, én ik wil de Duitse originelen, kijken hoe ze dan zijn… hoe klinken die prachtige zinnen in het Duits en zijn er dan misschien nog wel meer? Sowieso complimenten voor de vertaler!
Van welke schrijver heb jij alle boeken in huis/gelezen?
Tot slot:
Boek 68/104 #boekperweek
Volgende review: dat wordt een verrassing, ik weet het nog niet
Het hotel aan het einde van de wereld (Die Mondspielerin)
Nina George (Vertaling: Roelof Posthuma)
Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, 2015
♥♥♥♥♥
Van dezelfde schrijver: De boekenapotheek van de Seine, Duizend kleuren blauw
2 Reacties
Fijn hè, om een boek van je lievelingsschrijver te kiezen en dan te weten dat het weer zo goed zal zijn 🙂 Zelf heb ik al 17 boeken gelezen van Renate Dorrestein (al zat daar ook een tegenvaller tussen). Verder houd ik erg van Haruki Murakami en Maarten ’t Hart. Van de jonge schrijvers wil ik alles lezen van Eva Kelder, Anne Eekhout en Marijn Sikken. Die staan nog aan het begin van hun carrière en ik kan me erg verheugen als er een nieuw boek van ze uitkomt.
🙂 Renate Dorrestein heb ik nog altijd niet gelezen, dat moet dus echt eens gebeuren! Murakami vind ik ook fijn en ik ben dol op Gabriel Garcia Marquez. Ook de jonge schrijvers die je noemt, heb ik nog niet gelezen. Op naar de bieb dus!