Review: Kees de Jongen | Theo Thijssen

Bladzijde 26, zin 1: “En in de wachtkamer van het kantoor, daar zitten altijd een hoop mensen te kletsen, maar jij bemoeit je met niemand.”

Tijd voor een echte klassieker uit de Nederlandse literatuur: Kees de jongen van Theo Thijssen. Van deze schrijver las ik eerder al De gelukkige klas, dat beviel me toen prima. Naar Kees de jongen was ik erg nieuwsgierig, er wordt zo hoog van opgegeven.

Maar wat stond er eigenlijk in Flow Magazine over dit boek?

Januari 2014 | Bart van Aken | Toen: eigenaar van boekhandel Paard van Troje in Gent

“Deze klassieker uit 1923 las ik toen ik twintig was en het is sindsdien altijd een favoriet van me gebleven. Ik herken mezelf zo in dit boek, ook al gaat het over de avonturen van een Amsterdamse jongen aan het begin van de vorige eeuw. Het had ook ‘Bart de jongen’ kunnen heten. Dat was voor de Vlaamse markt een betere titel geweest, want hier zijn geen jongens die Kees heten. Thijssen beschrijft kindergevoelens zo puur en universeel dat je er kippenvel van krijgt. Het is een positief en diepgaand verhaal dat meteen je eigen kindertijd oproept. Ik weet nog dat ik over de grond moest rollen van het lachen om de ‘zwembadpas’, een soort snelwandelen terwijl je met je armen zwaait. Zoiets zie ik mijn eigen kinderen ook wel eens doen.”

Grappig, heb me nooit gerealiseerd dat ‘Kees’ blijkbaar een typisch Nederlandse naam is.

Andere boeken uit Bart’s leven:

• Michel de Montaigne | De essays
• Kathrine Kressman Taylor | Adres onbekend
• Éric-Emmanuel Schmitt | Oscar en oma Rozerood
• Ken Robinson | Het element

Waar gaat Kees de jongen over?

Kees is een Amsterdamse jongen van een jaar of elf. Hij heeft een zusje, Truus, en een broertje, Thomas. Zijn vader heeft een schoenenwinkel, maar de tijden zijn zwaar en het gezin heeft het niet breed. Kees gaat naar school en is trots dat hij daar ‘de bel heeft’. Hij verzamelt postzegels en speelt met de jongens op straat. De ‘zwembadpas’ brengt hun het snelst bij het zwembad. Op een dag is vader ziek en vanaf dan krijgt het gezin het nog moeilijker.

Wat vind ik ervan?

Een vermakelijk en goed geschreven boek, maar ik had er toch meer van verwacht. Het leest lekker weg en ik kon me goed in Kees verplaatsen, moest ook wel glimlachen om zijn gedachtensprongen, maar dat was het dan ook. Gewoon goed, en niet exceptioneel.

Ik vond het leuk om te lezen over het leven van een Amsterdamse jongen van toen. Het klinkt me alleen allemaal zo ontzettend braaf in de oren. Was dat echt zo? Zijn we met zijn allen zoveel harder en grover geworden of schreef je als schrijver toen toch gewoon een braaf verhaal en was het in het echt allemaal een stuk minder beleefd en lief? Ik vraag het me echt af. En als het echt zo is, zouden we dan ooit nog terug kunnen?

Wel mooi onder woorden gebracht, vond ik de langzame aftakeling van het gezin. Het steeds weer een stukje minder hebben en dan weer een stapje verder terug moeten doen, het als moeder over je trots heen moeten stappen om toch maar iets te eten en het warm te hebben. Schrijnend is en blijft dat, je zou haar haast toe willen roepen: ‘Doe het niet, bijt nog even door’ en toch begrijp je het ook. Het arme mens. En arme Kees. Toch is het geen triest verhaal. Kees blijft namelijk optimistisch en dat klinkt voortdurend in het verhaal door.

Hoewel de hartjes voor mij niet van het boek spatten, heb ik het wel met plezier gelezen. Het is echt onderhoudend, het taalgebruik heel goed te doen en het is natuurlijk ook een stukje leesopvoeding 😉

Heb jij weleens op de zwembadpas-manier gelopen?

Tot slot:

Boek 104/104 #boekperweek #hrc 🙂
Boek 38/118 #flowboekenchallenge

Volgende review (as donderdag): Het happiness project | Gretchen Rubin

Kees de Jongen 
Theo Thijssen
Lalito, 2016 (Van Dishoeck, 1923)
♥♥♥