Review

Review: Dertien | David Mitchell

Bladzijde 26, zin 1: “Maar het donker had zich verroerd en de zure tante was verdwenen.”

Dertien | David Mitchell

Sinds ik Lidewijde Paris heb horen vertellen over dit boek was ik erg nieuwsgierig, blij dus dat Dertien op mijn #flowboekenchallenge-lijst staat. Benieuwd of ik er ook in lees wat zij erin las, en wat de schrijver er helemaal niet bewust in had gestopt.

(Ik heb afgelopen week wel een klein blogdipje gehad trouwens, daarom verschijnt deze review wat later dan beloofd).

Maar wat stond er eigenlijk in Flow Magazine over dit boek?

Mei 2016 | Casper Luckerhof | Toen: redacteur van uitgeverij Hollands Diep

“Niemand snapte waarom dat stotteren er plotseling insloop. Het voelde alsof ik erin gevangen zat. Toen ik een jaar of twintig was, heb ik veel kracht geput uit Dertien, omdat het over een jongen gaat die stottert. David Mitchell stottert zelf ook en beschrijft dat gevoel van gevangenschap ongelooflijk goed. Het is een realistisch coming of age-verhaal, heel anders dan zijn andere werk. Toen hij in Nederland was, heb ik hem ontmoet en zijn we over stotteren in gesprek geraakt. Sindsdien mailen we af en toe. Die ontmoeting was belangrijk voor me. Ik dacht: wat geeft het eigenlijk dat ik stotter als zelfs zo’n groot schrijver stottert? Dat heeft veel bijgedragen aan mijn acceptatie ervan. Mijn angst ervoor werd minder en sindsdien gaat het alleen maar beter. Ik ben het nu bijna helemaal kwijt.”

Mooi hè? Hoe sommige boeken je leven echt beïnvloeden.

Waar gaat Dertien over?

De dertienjarige Jason is een stamelaar. Hij vermijdt voortdurend bepaalde woorden te gebruiken, omdat ‘Hangman’ ze blokkeert. Dit maakt zijn leven in Black Swan Green ingewikkeld. Hij staat al niet hoog op de lijst van populaire jongens, maar als ze erachter komen dat hij stottert, kan hij het helemaal vergeten. Dat probeert hij dus uit alle macht te voorkomen. En alsof dat nog niet genoeg is, is er thuis ook van alles aan de hand. Zijn ouders lijken steeds vaker ruzie te hebben en gedragen zich anders, ten opzichte van elkaar, maar ook ten opzichte van Jason en Julia.

Wat vind ik ervan?

Ik vond het erg goed. Wel heftig ook om te lezen. Pesten is echt een ding. Mitchell beschrijft heel goed het gevoel van erbij willen horen en daarvoor op je tenen lopen en misschien ook wel dingen doen die tegen je principes zijn. En dat het dan toch niet lukt. De machteloosheid. En de voortdurende strijd met jezelf, omdat je eigenlijk niet zo wilt zijn, maar je er toch zo graag bij wilt horen, zo graag gewoon zijn. Het zou geen kind moeten overkomen, maar helaas overkomt het velen.

Ongemak

Wat ik ook heel mooi beschreven vond is het ongemak in de relatie van Jason met zijn vader. Diens totale onvermogen om zich in zijn dertienjarige zoon te verplaatsen wordt prachtig uitgedrukt in deze twee zinnen:

” ‘Ik wou dat ik weer dertien kon zijn’.
Dan, dacht ik, ben je blijkbaar vergeten hoe het is.”

De strijd van vader en moeder om de liefde van hun kinderen, het opbieden, het voelt egoïstisch, verkeerd en machteloos. Ze willen zo graag, maar weten niet hoe en doen dan precies het verkeerde. Heel triest. Maar ik kan me ook voorstellen dat het vaak zo gaat. Een soort wanhoopswedstrijd.

Muziek

Jason vangt zijn gevoelens in gedichten die hij onder pseudoniem publiceert in het parochiekrantje. Door die gedichten komt hij in contact met Madame Crommelynck. Een bijzondere vrouw, die hem aan het denken zet en naar muziek leert luisteren. Wat zich dan weer uit in deze mooie inzichten.

“Jaloers en zoet was deze muziek, droevig en grandioos, modderig en kristalhelder. Maar als de juiste woorden ervoor bestonden, hoefde de muziek niet te bestaan.”

“Ik ging op mijn rug liggen op de sofa zonder armleuningen. Ik heb nog nooit liggend naar muziek geluisterd. Luisteren is net lezen als je je ogen dichtdoet.
Muziek is een bos waar je doorheen loopt.”

Lees ik wat Lidewijde las?

Nee dus! Zelfs met haar verhaal in mijn achterhoofd heb ik dit boek toch anders ervaren. Ik snap trouwens wel wat ze bedoelt, (ik ga het hier niet helemaal uitleggen – in haar boek lees je het op bladzijde 18 en 19) maar ik heb andere dingen  uit het gehaald. Voor mij was het pesten een heel belangrijk ding en het horloge en de oorlog minder. Dat blijkt ook uit de punten die ik aanhaal in deze review. Toch leuk dat een boek zich zo verschillend laat lezen. Waarmee deze quote maar weer eens bewezen blijkt. 😉

“Everything will be okay in the end. If it’s not okay, it’s not the end.” – John Lennon

En tot slot, in de laatste zinnen, komt mijn favoriete levenswijsheid voorbij.

” ‘Het komt allemaal in orde,’ Julia’s tederheid maakt het erger, ‘uiteindelijk wel, Jace.’
‘Maar het voelt niet in orde.’
‘Dat is omdat dit het einde niet is.’ “

Ik kijk uit naar het volgende boek dat ik van David Mitchell zal lezen, ik heb begrepen dat Dertien anders is dan zijn andere werk, maar zijn schrijfstijl bevalt me wel. Zijn De niet verhoorde gebeden van David de Zoet staat ook op de #flowboekenchallenge-lijst. Ik verheug me!

Welk boek heeft jou beïnvloed?

Tot slot:

Boek 88/104 #boekperweek #hrc
Boek34/118 #flowboekenchallenge

Volgende review (as dinsdag): Oscar en oma Rozerood | Eric-Emmanuel Schmitt #flowboekenchallenge

Dertien | David Mitchell
Dertien (Black swan green)
David Mitchell (Vertaling: Arthur de Smet)
Querido, 2007
♥♥♥♥

 

Previous Post Next Post

8 Reacties

  • Reply Vol van zinnen 23 oktober 2016 at 15:19

    David Mitchell is zonder twijfel mijn favoriete schrijver op dit moment. ‘Dertien’ heb ik ook heel graag gelezen. Het is inderdaad een beetje anders dan zijn andere boeken. Veel rechtlijniger en daardoor wat ‘makkelijker’ te lezen. Maar probeer zeker ook zijn andere boeken uit! ‘Wolkenatlas’ en ‘Tijdmeters’ zijn ronduit schitterend. ‘De niet verhoorde gebeden van Jacob de Zoet’ is ook heel sterk, al had ik in het begin even tijd nodig om goed op weg te geraken. Daarna wordt het echter een page turner. Wat heel leuk is aan Mitchell’s boeken: verschillende personages keren terug in andere boeken. Hij weeft al zijn boeken als het ware aan elkaar… Een heerlijk universum om te ontdekken!

    • Reply Marloes 23 oktober 2016 at 16:52

      Oh dit klinkt zo goed, ik kan niet wachten tot ik weer naar de bieb mag!

      Dank voor je enthousiaste reactie! Leuk om te lezen 🙂

  • Reply Literasa 23 oktober 2016 at 15:36

    Wauw, mooie bespreking! Ik voeg het boek toe aan mijn lijst.

    • Reply Marloes 23 oktober 2016 at 16:53

      Dank je wel!

  • Reply Lize 24 oktober 2016 at 09:11

    Bedankt voor je recensie, hierdoor wil ik het boek ook wel gaan lezen.

  • Reply Marcia 6 november 2016 at 12:38

    Ik moet eerlijk zeggen dat ik ‘Dertien’ enorm vond tegenvallen toen ik het een aantal jaren geleden las. Ondertussen heb ik het boek zelfs weggegeven, dus ik kan het niet herlezen om te ontdekken of ik het nu beter zal vinden 😛 maar ik ben blij dat jij er zo van genoten hebt!

    • Reply Marloes 6 november 2016 at 14:23

      Op het gevaar af over te komen als een oude zeurende tante. Het heeft misschien ook met leeftijd te maken, ik denk dat ik dit boek zo rond mijn twintigste ook totaal niet had weten te waarderen, maar nu gelukkig wel. Boeken waar je niet blij van wordt weggeven vind ik een goed idee!

  • Reply Tessa Heitmeijer 22 september 2017 at 15:05

    Wauw, klinkt mooi! Maar ook vrij realistisch. Dat is inderdaad zijn stijl niet, toch?

  • Ik wil wel reageren