Review: De opwindvogelkronieken | Haruki Murakami

Bladzijde 26, zin 1: “Toen keek ze me plotseling aan, alsof ze zich ineens mijn bestaan herinnerde.”

Dit boek zocht ik vorig jaar uit als verjaardagscadeau voor mezelf, in het voorjaar ben ik er al eens in begonnen, maar toen heb ik het weer weggelegd. Geen idee waarom, misschien gewoon omdat ik het te zwaar vond wegen? In de laatste week van september heb ik het opnieuw opgepakt, en op 1 oktober hield ik een ware leesmarathon, meer dan 600 bladzijden las ik en toen was het uit. Jammer dat ik het niet eerder las!

Waar gaat De opwindvogelkronieken over?

Toru Okada raakt binnen niet al te lange tijd zijn baan, kat en vrouw kwijt. Die baan en kat vindt hij niet zo’n probleem, maar zijn vrouw wil hij toch wel heel graag terug. En wat betekenen al die vreemde telefoontjes die hij ineens krijgt en hoe komt hij ineens aan die opvallende vlek in zijn gezicht? Op zijn zoektocht ontmoet hij vreemde types, zoals de bizarre zussen Malta en Kreta Kano, en krijgt hij inzicht in een heel specifiek deel van de Japanse geschiedenis. Zoals vaak bij Murakami is het op het randje van realistisch en weet je soms niet of iets echt gebeurt.

Dit is echt het verhaal in een notendop, want in meer dan achthonderd pagina’s gebeurt er natuurlijk ongelooflijk veel meer, maar het is ook niet leuk om daar veel van te onthullen. De personages en plotwendingen zijn vooral leuk om zelf te ontdekken.

Wat vind ik ervan?

Verslavend! Toen ik er voor de tweede keer in begonnen was, kon ik het gewoon niet meer wegleggen. Na ieder hoofdstuk besloot ik toch weer verder te lezen en ontdekte ik weer iets nieuws of er bleek een puzzelstukje op zijn plek te vallen. Knap!

Ik heb geen hele serie mooie zinnen aangestreept deze keer, het was meer een algehele gemoedstoestand die ik ervoer. Nieuwsgierigheid, plezier, ongeloof, ongeduld, verrassing, verbazing, afschuw, het kwam allemaal voorbij. En dat gecombineerd met die heerlijk bizarre personages van Murakami. Ik moest gewoon wel verder lezen.

Die personages vormen voor mijn Murakami’s grootste aantrekkingskracht. In al hun bizarheid beschrijft hij ze zo levensecht dat ik ze helemaal voor me zie. Iets dat eigenlijk ook geldt voor de omgeving waarin zij zich bewegen. Murakami is een meester in het precies goed beschrijven van mensen, ruimtes en situaties. Als ik hem lees, dan ben ik een soort van in het boek, als een soort nano-vlindertje bevind ik me in dezelfde ruimte als de hoofdpersoon. Ik ben bij Murakami volgens mij nooit de hoofdpersoon zelf, maar altijd dat vlindertje en ik zie het dus allemaal gebeuren, fijn!

Ondanks de dikte vind ik dit een vrij toegankelijke Murakami, ik vond het minder surreëel dan bijvoorbeeld Kafka op het strand en ik vond het verhaal afwisselend en ook wel spannend. Niet eng-spannend, maar meer nieuwsgierig-spannend, heel prettig. Eng-spannend is het trouwens op een gegeven moment ook, het is dat je niet met je handen voor je ogen kan lezen, want anders had ik het gedaan, want wat een afschuwelijke scene komt er op een gegeven moment voorbij. Die is gewoon eng realistisch, ook knap.

Ik heb er weer van genoten!

Herken jij mijn nano-vlindertje-gevoel?

Tot slot:

Boek 83/104 #boekperweek #hrc
Boek 34/76 #allesuitdekast

Volgende review (as donderdag): De boekwinkel | Deborah Meyler #flowboekenchallenge

De opwindvogelkronieken (Nejimakidori kuronikuru)
Haruki Murakami (Vertaling: Jacques Westerhoven)
Uitgeverij Atlas Contact 2003 (1994) 
♥♥♥♥♥

Van dezelfde schrijver: Norwegian Wood,  De jacht op het verloren schaap, Kafka op het strand.