Review

Review: Duizend kleuren blauw | Nina George

Bladzijde 26, zin 1: “Maar dat vertelde ik haar allemaal niet en het was de eerste keer dat ik iets echt belangrijks voor mijn moeder geheimhield.”

Duizend kleuren blauw | Nina George

Mooi, mooi, mooi! Dit boek was mijn zomercadeau voor mezelf, perfect dus om nog in deze toch fijne nazomer te lezen. Ik heb er zeker geen spijt van, het is prachtig!

 Waar gaat Duizend kleuren blauw over?

Henri is op weg naar zijn dertienjarige zoon als hij een ernstig ongeluk krijgt en in coma raakt. Sam, zijn zoon, kan het gewoon niet geloven, eindelijk zou hij zijn vader leren kennen en nu staat hij aan zijn ziekbed. Net als Eddie, uitgeefster en twee jaar eerder erg teleurgesteld door Henri, wil hij ontzettend graag dat Henri zijn ogen weer opent. Maar Henri zwerft tussen leven en dood, en is voor hen onbereikbaar, of toch niet? En dan is er Maddie, twee verdiepingen hoger, voor wie Sam een bijzondere sympathie opvat, kan hij haar redden?

Wat vind ik ervan?

Prachtig! Ik heb wel tig hartjes in de kantlijn gezet bij mooie zinnen, wat kan Nina George toch fantastisch mooi schrijven. Haar Het hotel aan het einde van de wereld wil ik dus ook in mijn kast, dat moet gewoon ook wel mooi zijn.

Eindeloos veel mooie zinnen

Het begint al nog voor het verhaal begint, met een openingsquote:

“Misschien zijn we allemaal verhalen die net gelezen worden.”

En daarna houdt het gewoon niet op:

” ‘Maar twee dagen, dat is… Dat is toch niet het begin van voor altijd?’ ”

“Er is geen andere stad in het westen die altijd ruikt naar een pas gedekte tafel.”

“Hij schudt zijn hoofd en drinkt de wereld met duizend ogen in.”

“Je kunt jezelf in zijn gezelschap beter zien.”

“Dat zegt ze, en het leven gooit de deur open en laat de zon binnen.”

“Als zij weer zou zijn, dan was ze zomerwind.”

Ik vind het zo knap zoals George met soms maar heel weinig woorden, zulke poëtische beschrijvingen geeft, die ook nog eens heel duidelijk zijn. Daar kan ik echt heel erg van genieten. En daarom staat die kantlijn zo vol hartjes natuurlijk.

Henri

Het perspectief wisselt steeds tussen Henri, Sam en Eddie. Daar houd ik van. Het geeft je de kans om het verhaal vanuit meerdere personen te bekijken en het maakt dat ik me bij alle drie heel betrokken voel. Het perspectief van Henri is in dit geval extra bijzonder, omdat je niet zeker weet hoeveel er waar is van wat je van hem leest. Soms blijken het herinneringen, soms een droom en soms ook echt zijn gedachten. Mooi!

Sam

Sam heeft synesthesie en neemt klanken, stemmen en muziek waar in kleuren. Ook cijfers hebben voor hem kleuren en letters zijn persoonlijkheden. Dat maakt zijn beschrijvingen wondermooi en heel beeldend. Ik voel heel goed wat hij bedoelt. Een paar voorbeelden.

“Haar stem trilt tussen rode woede en hongerig verlangen, doorzichtig blauw, tegelijkertijd rolt er een zilveren traan uit haar oog.”

“Mensen die weten wie ze zijn en wat ze kunnen, hebben groene stemmen. Donkergroene stemmen, groot en kalm als een oud, wijs bos.”

Eddie

Alle drie de hoofdpersonen zijn sympathiek, maar Eddie is fantastisch. Ze is uitgever en geeft utopische en dystopische boeken uit. Ze woont boven haar uitgeverij en heeft heerlijk gekke mensen in dienst (waaronder Poppy, die zo nog voorbij komt). Maar wat me vooral raakt is haar reactie op Sam. Sam, over wie Henri haar nooit verteld heeft, maar die haar zo duidelijk nodig heeft en die ze op een heel natuurlijke manier helpt. Die laatste twee quotes uit het eerste rijtje gaan over haar (ze zijn van Sam), ze lijkt me zo’n leuk mens. Jammer dat ze in een boek leeft…

Tango en tattoo

Net als in De boekenapotheek speelt de tango een kleine rol, Henri en Eddie ontmoetten elkaar op een tangoavond in een bouwval ergens in Londen. Ik ben benieuwd of de tango ook in Het hotel terugkeert, dat zou ik wel een leuke gimmick vinden.

Oh, en wat een fantastische tatoeage heeft ze bedacht, ik zou er bijna een gaan overwegen:

“In de branche is Poppy legendarisch voor de tatoeage op haar rug. Die stelt een open boek voor, eentje waarin ze favoriete zinnen verzamelt die ze op haar huid laat schrijven.”

Wat is jouw lievelingskleur? Ik ♥ diepdonkerroze en starry-night-blauw 

Tot slot:

Boek 81/104 #boekperweek #hrc
Boek 33/76 #allesuitdekast

Volgende review (as dinsdag): Iemand, niemand en honderdduizend | Luigi Pirandello #flowboekenchallenge

Duizend kleuren blauw | Nina George

Duizend kleuren blauw (Das Traumbuch) 
Nina George (Vertaling: Liet Kombrink)
Uitgeverij Luiting-Sijthoff BV, 2016
♥♥♥♥♥

Van dezelfde schrijver: De boekenapotheek van de Seine

 

Previous Post Next Post

2 Reacties

  • Reply Lizesboeken 30 september 2016 at 16:40

    Dit lijkt mij een goed boek. Bedankt voor je recensie.

    • Reply Marloes 2 oktober 2016 at 10:11

      Graag gedaan!

    Ik wil wel reageren