Bladzijde 26, zin 1: “Toen ik op een avond eens een huis binnen sloop, stuitte ik op een moeder die haar zoon suste die niet in slaap kon komen, want zijn vrienden hadden hem verteld dat de geest van Iso Froben door het dorp spookte.”
Zondag = leesdag, zette ik afgelopen zondag op Instagram. Dit was het boek dat ik toen las, en jawel, ik las het in een ruk uit. Nou ja, met onderbreking voor een lekkere risotto, maar toch, ik vloog er doorheen. Fijn boek dus!
Maar wat stond er eigenlijk in Flow Magazine over dit boek?
Juni 2013 | Julia Hofstede | Toen: mede-eigenaar van boekenhandel Het Paard van Troje in Ede
“Een ontroerend boek over vergeving en liefde. Mozes groeit op in een klokkentoren bij zijn dove moeder. Zelf heeft hij een zuiver gehoor en een prachtige zangstem. De priester van het dorp gooit Mozes in de rivier, uit angst dat hij als zijn vader ontdekt wordt. Net op tijd wordt Mozes door twee monniken gered, maar de ellende is nog niet voorbij. Om zijn engelachtige stem te bewaren, wordt Mozes tegen zijn wil in gecastreerd. Later in zijn leven lukt het hem om de mensen die hem beschadigden te vergeven. Een mooie, troostrijke boodschap.”
Een mooi en ontroerend verhaal over een bijzondere man inderdaad, maar Julia schetst hem nu wel zeer engelachtig. Een engel is Mozes zeker niet, maar wel een goed mens dat een bijzonder moeilijk levenspad aflegt.
Wat vind ik van De klokken?
Een ideaal boek voor de zondag. Het leest vlot, er gebeurt genoeg, het is spannend, je steekt er wat van op en het ontroert. Ik heb ervan genoten!
De flaptekst roept Das Parfum al in herinnering en daar heeft het inderdaad wel wat van weg, met Mozes die zijn ongelooflijk gevoelige oren gebruikt om de weg te vinden in een huis of stad. Waarom hij niet gewoon zijn ogen gebruikt is me nu een raadsel, maar tijdens het lezen heb ik daar totaal niet over nagedacht. Ik geloofde het helemaal.
Wat ik leuk vond is dat het boek aan de ene kant een coming-of-age is, en aan de andere kant een liefdesgeschiedenis. En dan is ook nog een historisch sausje over geschonken. Bovendien zit er redelijke duidelijke goed mens/slecht mens-verdeling in, waarbij er ook nog de nodige twijfelgevallen zijn. Het aantal personages is wel vrij beperkt en het verhaal is niet ingewikkeld. Het is eigenlijk zo’n boek wat je leest als je geen zin hebt in chicklit of soortgelijk, maar ook niet in zware literatuur. Het zit er ergens tussenin en soms is dat gewoon heel fijn en precies waar je zin in hebt.
Tot slot nog een zin waar ik om moest glimlachen:
” ‘En dat uit de mond van een man die vindt dat bibliotheken hun klanten wijn zouden moeten schenken’, mompelde Remus zonder op te kijken.”
Wat vind jij van het idee van Remus vriend Nicolai? Kan je in jouw bibliotheek wat drinken? En zou je dat doen/doe je dat?
Bij ons in Den Bosch is er in de bieb een soort lunchcafé waar je koffie, thee, gebak en ook broodjes kan krijgen, wijn hebben ze er niet. Ik maak daar zeker ’s winters graag gebruik van, even opwarmen voor ik weer de kou induik.
Tot slot:
Boek 79/104 #boekperweek #hrc
Boek 33/118 #flowboekenchallenge
Volgende review (as dinsdag): On ne voyait que le bonheur | Gregoire Delacourt #flowboekenchallenge
De klokken (The bells)
Richard Harvell (Vertaling: Pim Lukkenaar)
Prometheus, 2010
♥♥♥♥
Nog geen reacties