Bladzijde 26, zin 1: “Weet ik niet, zei ik.”
De cover van dit boek intrigeert me mateloos. Ik vind het op het eerste gezicht namelijk een heel naar beeld, maar als ik dan beter kijk, is het eigenlijk best een mooi gezicht en past het heel goed bij het boekje. Het ligt vast aan mij, maar ik had geloof ik toch een andere afbeelding gekozen voor de cover.
Maar wat stond er eigenlijk in Flow Magazine over dit boek?
Maart 2014 | Sanneke van Hassel | Toen: schrijver
“Op de Schrijversvakschool werd ik me er pas van bewust dat het korte verhaal een apart genre is. Ik ben toen veel bundels gaan lezen en dit vond ik een van de mooiste van de afgelopen jaren. In de titel ligt eigenlijk al besloten wat voor schrijver Smith is. De eerste persoon kun je interpreteren als de belangrijkste persoon in je leven. Ali’s verhalen gaan over intimiteit, ze kan prachtig over geliefden schrijven. Maar de eerste persoon is ook een grammaticale uitdrukking. Smith is zich bewust van wat je met taal kunt doen. Haar verhalen zijn daardoor tegelijkertijd gevoelig en intellectueel. Een mooie combinatie.”
Naast De eerste persoon staan in dit boekje ook de verhalen De tweede persoon en De derde persoon. Alleen dat al illustreert het verhaal van Sanneke van Hassel. Bovendien zijn deze verhalen ook nog in de tweede en derde persoon geschreven. Mooi zoals Ali Smith dat heeft bedacht en uitvoert.
Waar gaat De eerste persoon over?
Het is een verhalenbundel, dus het zijn steeds andere onderwerpen. Ik ben slecht in thema’s ontdekken, maar ik denk toch dat ‘verlangen’ voor mij de rode draad in deze bundel is. Wat me zo is bijgebleven van de onderwerpen: ineens een kind in je winkelwagentje vinden in de supermarkt, je jongere ik op bezoek, en een nooduitgang die toch geen uitgang is.
Wat vind ik ervan?
Ik ben niet zo van de verhalenbundels, maar dit vond ik wel een fijne. Vooral het verhaal over de jongere ik die ineens in het huis van de schrijver aanwezig is en dat over het kind in de supermarkt intrigeren me enorm.
Smith is geen makkelijk te lezen schrijfster, ze speelt voortdurend met perspectief en waarheid en toch ook wat surrealisme. Dat kind bijvoorbeeld, een peuter nog, praat als een volwassene. Heel maf. En die jongere ik, dat kan natuurlijk ook helemaal niet, maar het is wel heel interessant. Wat vertel je haar? En wat vertel je haar niet? En hoe is het om op z’n pubers bekeken te worden door je veertienjarige zelf? Het gaf me iets om over na te denken en dat is altijd leuk
De verhalen zijn overigens tussen de acht en veertien pagina’s lang. Je leest ze dus, ondanks de pittige stijl, vrij vlot uit, maar twee op een dag vond ik ook echt wel genoeg. Eigenlijk is het ideaal leesvoer voor een nachtkastje of een korte treinreis.
Hoe zou jij het vinden om je veertienjarige ik op bezoek te hebben?
Tot slot:
Boek 69/104 #boekperweek #hrc
Boek 30/102 #flowboekenchallenge
Volgende review (as dinsdag): Schitterende ruïnes | Jess Walter
De eerste persoon – en andere verhalen ( The first person and other stories)
Ali Smith (Vertaling: Hien Montijn)
Mouria 2008
♥♥♥
Nog geen reacties