Review: Verloren grond | Murat Isik

Bladzijde 26, zin 1: “Ik heb altijd meer op mijn vader geleken, met zijn zeldzame zachtaardigheid en engelengeduld die in het dorp als deugden werden beschouwd.”

Zelfs in het saaie zwart-wit van mijn e-reader vind ik deze cover prachtig (dat licht!) en ook de titel intrigeerde me. Het bleek een mooi boek over een arm gezin in Turkije.

Waar gaat Verloren grond over?

Miran is ongeveer twaalf jaar oud en woont met zijn vader, moeder en zusje in een klein dorpje in Turkije, zijn oudere broer woont in de stad. Het verhaal speelt halverwege de jaren 60 van de vorige eeuw. Het gezinnetje leidt een armoedig, maar redelijk gelukkig bestaan. Miran’s vader Selim is herder en verhalenverteller.

Op een dag treft ongeluk het gezin. Selim raakt gewond aan zijn been, het gaat ontsteken en wordt geamputeerd. Vanaf dan gaat het bergafwaarts, Selim heeft veel pijn, loopt erg moeilijk en kan niet meer voor de dieren zorgen. Miran, zijn moeder en zusje doen wat ze kunnen, maar Selim besluit op een dag dat ze teruggaan naar het dorp waar hij vandaan komt, daar hebben ze grond, daar wordt alles beter. Maar zo eenvoudig is dat natuurlijk niet…

Wat vind ik ervan?

Ik heb ervan genoten. Het is heel mooi geschreven in een prettige stijl en het verhaal raakte me steeds weer. Ik had de neiging om hardop tegen vader Selim te praten, om hem toch vooral maar over te halen anders te beslissen, want je ziet mijlenver aankomen dat zijn acties niet goed zullen uitpakken. Maar die voorspelbaarheid stoort geen moment, omdat het toch ook steeds weer onvoorspelbaar én onvoorstelbaar is wat er gebeurt.

Wat ik ook fijn vond aan dit boek is dat er een soort van liefde in huist. Je voelt dat de hoofdpersonen veel van elkaar houden en dat ze het allemaal op hun eigen manier moeilijk hebben met de situatie. Maar ze blijven elkaar steunen, zelfs al pakken beslissingen niet uit zoals van tevoren gehoopt. Ze horen immers bij elkaar.

Ik houd wel van dit soort familiegeschiedenissen, vaak worden de verschillende gezinsleden heel goed uitgewerkt en dat is ook in dit boek het geval. Ik zag ze nog net niet voor me, maar ik zou wel willen dat ik ze nog eens op kon zoeken om te vragen hoe het ze na dit boek is vergaan. Dat is soms zo jammer aan zo’n verhaal, je hebt het gevoel dat het nog niet klaar is en toch gaat het niet verder. Dat had ik bij dit boek heel sterk, ik voel dat er nog heel veel verhalen te vertellen zijn over Miran, of Mehmet zoals hij verderop in het boek komt te heten.

Al met al ben ik blij dat Verloren grond deel uitmaakte van het Elly’s Choice assortiment, ik vind het een aanrader!

Ik las nog niet veel boeken over Turkije, jij wel? En heb je nog tips?

Tot slot:

Boek 46/104 #boekperweek #hrc
Boek 17/70 #allesuitdekast

Volgende review (as dinsdag): Man gaat neer | Michael Thomas #flowboekenchallenge

Verloren grond 
Murat Isik
Ambo|Anthos Amsterdam 2012
♥♥♥♥