Review: Naar de vuurtoren | Virginia Woolf

Naar de vuurtoren van Virginia Woolf, daar verheugde ik me nou echt op. Ik heb echt genoten van haar Mrs. Dalloway en Jacob’s kamer vond ik ook fijn. De cover maakt me om de een of andere reden ook blij, de kleuren, de vormen, het contrast. Ook als ik Virginia Woolf nog niet gekend had of geen #flowboekenchallenge zou houden, zou ik dit boek zeker lezen.

Bladzijde 26, zin 1: “Nog even luisterde ze met opgeheven hoofd, alsof ze wachtte op een gewoon geluid, een regelmatig, mechanisch geluid; en toen hoorde ze iets ritmisch, half gezegd en half gezongen, dat begon in de tuin terwijl haar man het terras op en neer liep, iets tussen gekreun en gezang in, en ze was opnieuw gerustgesteld, opnieuw overtuigd dat alles in orde was.”

Maar wat stond er eigenlijk in Flow Magazine over Naar de vuurtoren?

Juli 2009 | Tanja Hendriks | Toen: uitgever bij Artemis & co

“Dit is een van mijn lievelingsboeken, een roman uit 1928. Virginia Woolf was een onafhankelijk denkende vrouw die een positie voor zichzelf opeiste in een tijd dat dat nog niet zo gewoon was als nu. Naar de vuurtoren is een intellectueel, poëtisch en sfeervol verhaal, vol tijdloze elementen als de zee, de wind, een eiland, waarbinnen mensen naar betekenis zoeken. Het gaat over de onderlinge relaties binnen een familie, over mensen die elkaar niet begrijpen en verkeerd aanvoelen hoewel ze van goede wil zijn, dat herken ik wel.”

Waar gaat Naar de vuurtoren over?

De familie Ramsay is op vakantie in hun huis op het Engelse eiland Skye. Er zijn acht kinderen en ook een aantal gasten, maar het is zeker geen jolige bende. Ze willen ergens wel, maar het lukt niet, om allerlei verschillende redenen. Er zijn spanningen en er is onbegrip, maar inderdaad, ook vooral veel goede wil. Eigenlijk gebeurt er niets bijzonders, het is de sfeer en het psychologische aspect die deze roman zo boeiend maken

Wat vind ik ervan?

Het is geen makkelijk boek. Er zit niet echt een kop of staart aan het verhaal, je leest eigenlijk zonder houvast en de achterflap bood me niet echt redding deze keer. Die kon ik namelijk niet goed plaatsen, het verhaal werd veel concreter voorgesteld dan ik het ervoer. Toch boeide het me wel. En dat vind ik heel erg knap van Woolf. Puur met haar sfeerbeelden en de overpeinzingen van de hoofdpersonen weet zij een verhaal neer te zetten dat me raakt en dat ik wil lezen, en nog eens wil lezen om er dan weer nieuwe dingen in te ontdekken.

Vergelijkingen

Het woordje ‘alsof’  komt tig keer voor in het boek en iedere keer dat ik het lees veert mijn hart een beetje op omdat ik nieuwsgierig ben naar welke vergelijking er nu weer komt. En zo vaak is het raak, ik zie het precies voor me en weet precies wat ze bedoelt (of althans ik denk het te weten).

“Het was alsof het water gedachten losmaakte en op gang bracht die op het droge tot stilstand waren gekomen, alsof het zelfs van hun lichaam een zekere last afnam.”

Of deze, met ‘als’  in plaats van ‘alsof’:

“Hij voelde zich verlamd en volkomen leeg, als een paar laarzen die drijfnat waren geweest en opgedroogd waren, zodat je nauwelijks je voeten erin kon wringen. Toch moest hij zijn voeten erin wringen.”

Heerlijk! Precies daarom lees ik zo graag, omdat een zin me steeds opnieuw nieuwsgierig kan maken naar een volgende zin. (En om nog heel veel andere redenen natuurlijk, maar dat is een heel andere blogpost).

Mooist

Oh en deze zin, die moet ik ook gewoon delen, zo mooi:

“De lente, die nog geen blad had om te verroeren, lag naakt en stralend als een maagd, genadeloos in haar kuisheid, ongenaakbaar in haar zuiverheid, met waakzame wijdopen ogen op de velden, zonder zich iets aan te trekken van wat de toeschouwers deden of dachten.”

I ♥ mooie zinnen!

Heb jij weleens wat Virginia Woolf gelezen?

Tot slot:

Boek 50/104 #boekperweek #hrc
Boek 24/102 #flowboekenchallenge

Volgende review (as dinsdag): Iedereen kan schilderen | Emma  Curvers

Naar de vuurtoren (To the lighthouse)
Virginia Woolf (Vertaling: Jo Fiedeldij Dop)
Rainbow Amsterdam, 2015 (1927)
♥♥♥♥