Review: Winterlogboek | Paul Auster

Bladzijde 26, zin 1: “Achtenhalf jaar zijn er verstreken sinds die dag, en je vrouw heeft je dat ongeluk in niet één keer verweten.

Ik dacht afgelopen donderdag nog dat dit een boek was voor de #flowboekenchallenge, maar dat is niet zo. Ik heb er wel ooit in Flow over gelezen, want dat stond er op mijn noglezenlijst bijgeschreven. Onlangs las ik ook Orakelnacht van dezelfde schrijver en daarover was ik enthousiast! Net als over dit boek trouwens, nooit gedacht dat ik ♥♥♥♥♥ zou geven aan een autobiografie, maar hij heeft ze echt verdiend.

Waar gaat het over?

Over de schrijver zelf dus, het is zijn levensverhaal, maar dan in een wel heel bijzonder jasje gestoken. Het is absoluut niet chronologisch opgebouwd. Hij vertelt zijn verhaal namelijk aan de hand van zijn 64-jarige lichaam. Welke littekens draagt het, welke ziektes had het, waar woonde het en waar is het geweest? Het resultaat is een prachtige roman vol intelligente bespiegelingen.

Wat vind ik er van?

Ik schreef het gisteren al, dit vind ik misschien wel het mooiste boek dat ik in deze oktobermaand las. Al reviewend besloot ik dat dit niet misschien, maar zeker is Ik vind het uitgangspunt zo origineel en vervolgens ook zo goed uitgevoerd. Ik was echt oprecht geboeid en steeds benieuwd wat er nu weer zou komen. Bovendien kreeg ik de neiging om zelf ook zo’n verhaal te gaan schrijven.

Een erg leuk stuk vond ik bijvoorbeeld de lijst met woningen. Hierin vertelt hij per adres hoe oud hij was toen hij er woonde,  wat voor soort huis het was en wat zijn belangrijkste herinneringen zijn. Ik heb echt heel erg veel zin om dat ook eens te doen. Hij heeft wel veel meer adressen gehad dan ik, maar ik kom al op twaalf (en ben pas 35 dus er komen er misschien nog wel een paar bij) dus input genoeg denk ik.

Los van de fijne vorm waarin deze autobiografie gegoten is vind ik Paul Auster ook wel een interessante man. Hij heeft misschien niet de impact van Nelson Mandela of Steve Jobs, maar ik vond het prettig om zijn bespiegelingen te lezen. Hij komt over als een rustige, bedachtzame man, sympathiek maar eerlijk. Hij doet zich niet mooier voor dan hij is en dat werkt.

Wat het boek ook heel persoonlijk maakt is dat het lijkt alsof hij een brief aan zichzelf schrijft. Hij gebruikt de je-vorm en dat voelt ook een beetje alsof het je eigen verhaal is. Die je-vorm ben ik nog niet vaak tegengekomen, maar in dit boek past het heel goed.

Kortom dit boek is echt een aanrader, ook als je niet van autobiografieën houdt. Het originele gezichtspunt, zijn zalige taalgebruik en interessante overpeinzingen verdienen het gelezen te worden.

En even uit pure nieuwsgierigheid, op hoeveel adressen heb jij gewoond?

Tot slot:

Boek 62/53 #boekperweek

Volgende review (as donderdag): Gisèle | Susan Smit

Winterlogboek (Winter journal)
Paul Auster (Vertaling: Ronald Vlek)
Arbeiderspers 2012
♥♥♥♥♥