Review

Review: Mijn naam is Asjer Lev | Chaim Potok

Bladzijde 26, zin 1: “De staf van de rebbe was sedert de reorganisatie in Amerika na de Tweede Wereldoorlog getroffen door een aantal verliezen: een van de leden kreeg een hartaanval tijdens een reis door West-Duitsland; een tweede kreeg een ernstig auto-ongeluk in Rome; een derde werd zwaar toegetakeld bij een nachtelijke overval in Boekarest.”

Mijn naam is Asjer Lev | Chaim Potok

Bij mijn ooms stond altijd een hele rij boeken van deze schrijver in de boekenkast, nou hadden zij sowieso echt een boekenkast om jaloers op te zijn, maar de naam van de auteur viel me steeds weer op. Chaim Potok. Het klinkt mij vreemd in de oren. Asjer Lev trouwens ook. Het maakte me wel nieuwsgierig naar zijn boeken en volgens mij heb ik ook wel eens vaker iets van hem gelezen, maar ik weet het niet zeker. Na dit boek weet ik wel dat er bij mij misschien ook wel ooit zo’n rij in de kast verschijnt, hij schrijft erg mooi!

Maar wat stond er eigenlijk in Flow Magazine over dit boek?

Juni 2013 | Julia Hofstede | toen: mede-eigenares bij Het Paard van Troje in Ede

“Een prachtige, zinnelijk geschreven roman. Elk plaatje zie je voor je en elk personage wordt zo uitgebreid beschreven, dat je al zijn motieven begrijpt. Het gaat over Asjer, die opgroeit in een orthodox-joodse gemeenschap in New York. Hij moet zich aan strikte geloofsregels houden, maar voelt een enorme vrijheidsdrang en de behoefte om zijn eigenheid te profileren. Hij is anders dan de anderen, wil schilder worden, en dat levert wrijving op met zijn omgeving. Zoals elk mens zoekt hij naar erkenning, maar ondertussen gaat hij zo tegen de heersende moraal in dat zijn familie hem verstoot. Het boek ontroert me, omdat ik me ook vaak een eenling in een groep voel en daar op eenzelfde manier als Asjer mee omga: ik benadruk mijn eigenheid. Ik ben een individualist, die altijd een beetje bang is voor de druk van massa. Als veel mensen iets zeggen, vraag ik me altijd af: is dat wel zo?”

Waar gaat het over?

Zodra Asjer Lev oud genoeg is om een potlood vast te houden begint hij te tekenen, altijd, overal en alles wat los en vast zit. Soms zelfs zonder dat hij het in de gaten heeft. In de orthodox-Joodse gemeenschap waarin hij opgroeit is dit not done, maar zijn vader beschouwt het in eerste instantie als een kinderhobby die vanzelf wel overgaat. Maar dat doet het niet en steeds vaker botst Asjer met de strikte leefregels van zijn vader en de gemeenschap. Voor Asjer voelt het oneerlijk en tegenstrijdig, alsof hij zichzelf niet mag zijn. Zijn vader voelt het als onwil, als verzet tegen het geloof en zijn gezag. Beiden worstelen met Asjer’s tekentalent en zijn moeder zit er tussenin en probeert uit alle macht de haast onvermijdbare breuk te voorkomen.

Wat vind ik er van?

Ik genoot vooral van de schrijfstijl van Potok, hij tekent met woorden zoals zijn hoofdpersoon met lijnen tekent, sprekend, verbeeldend en raak. Er staat ook niets teveel in het boek, het wordt, ondanks de vele details, nooit saai, wel bijzonder. Ik vraag me af of Potok zelf schildert, zijn beschrijvingen zijn zo helder en precies dat het haast niet anders kan. (Even googlen leert me dat het inderdaad zo is, hij schilderde zelfs een van de belangrijke stukken uit dit werk).

Maar ook het onderwerp sprak me erg aan. Ik houd van Joodse literatuur, er zijn veel goede Joodse schrijvers en vaak gaat het over de worsteling van iemand met de strikte wetten van het geloof. Ik vind het altijd bijzonder om te lezen hoe iemand daaraan hecht en tegelijkertijd zijn eigen keuzes wil maken, dat geeft vaak een boeiende strijd. En dat is ook in dit boek het geval, Asjer wil niets liever dan zijn vader en moeder gelukkig maken. Maar hij wil ook tekenen en roept daardoor allerlei dingen over zich af die zijn ouders dan weer verdriet doen. Zijn vader is heel strikt in de leer en een stijfkop. Zijn moeder lijkt haar zoon beter te begrijpen, maar heeft nauwelijks iets in te brengen en leeft in haar eigen wereldje. En Asjer weet het allemaal niet en kan nergens met zijn vragen terecht. Eigenlijk heel sneu, voor alledrie, maar het resulteert wel in een ontroerend verhaal over vrijheid, geloof en loyaliteit.

En dan iets heel anders, kan jij eigenlijk tekenen?

Challenge-updates:

Boek 58/53 #boekperweek
Boek 10/102 #flowboekenchallenge

Volgende review (as donderdag): Liever geen applaus voor ik leef | Sander van Leeuwen

Mijn naam is Asjer Lev | Chaim Potok
Mijn naam is Asjer Lev  (My name is Asher Lev
Chaim Potok (Vertaling: Lennaert Nijgh)
Uitgeverij Brandaan 2011
♥♥♥♥

Previous Post Next Post

4 Reacties

  • Reply Lalagè (@Lalage_) 14 oktober 2015 at 11:19

    Mooie recensie! Ik heb ooit ‘Davita’s harp’ van Chaim Potok gelezen en dat vond ik ook een prachtig boek. Pas geleden begon ik in ‘In the beginning’, maar daar kwam ik niet doorheen. ‘Mijn naam is Asjer Lev’ is volgens mij zijn populairste boek, dus die moet ik toch maar eens proberen. Het jodendom vormt een subcultuur en dat boeit mij altijd enorm, deze in het bijzonder omdat het christendom (waar ik mij toe reken) haar wortels vindt in het joodse geloof.

    • Reply Marloes 14 oktober 2015 at 20:46

      Dank je wel! Ik vond Mijn naam is Asjer Lev vrij makkelijk weglezen, dus die zou ik zeker proberen als ik jou was.

  • Reply Lizesboeken 14 oktober 2015 at 17:41

    Jij hebt mij nieuwsgierig gemaakt naar dit boek. Wie weet lees ik het ooit wel.
    Ik heb een aantal jaar tekenacademie gevolgd maar ik vind niet dat ik goed kan tekenen. Ik vond alle andere dingen (verven, ecoline, linosnede…) leuker dan tekenen.

    • Reply Marloes 14 oktober 2015 at 20:49

      Wat leuk, doe je er nog wel eens iet mee met die technieken?

    Ik wil wel reageren