Review: De passie | Jeanette Winterson

Bladzijde 26, zin 1: “Zover ging hij in de kerk nooit.”

Een boektip uit de Flow, niet uit de “boeken van mijn leven”-rubriek deze keer, dus ik kan hem niet afstrepen voor mijn #flowboekenchallenge. Dit was iets wat ik in elk geval anders nooit gelezen zou hebben, want ik vind zowel de cover als de titel nogal bouquetreeks-achtig. En dat terwijl achterop staat dat Jeanette Wintersons als één van de belangrijkste vrouwelijke romanciers van Engeland geldt, toch wat bizar vind ik.

Waar gaat het over?
De passie speelt tijdens het leven van Napoleon, het heeft twee verhaallijnen, die halverwege samenkomen. Aan de ene kant is daar Henri, een jonge kok in het leger van Napoleon die als taak heeft de keizer van kip te voorzien. Samen met zijn vrienden, Domino, de lilliputter die zorgt voor het paard van de keizer, en Patrick, een Ierse priester met bijzonder goede ogen, reist hij Napoleon overal achterna.

Aan de andere kant is er Villanelle, een mooie Venetiaanse die haar geld verdient in het casino. Zij wordt verliefd op een getrouwde vrouw en raakt verstrikt in haar eigen leugens. Diep in Rusland ontmoeten Villanelle en Henri elkaar en raken hun levens onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Wat vind ik ervan?
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik van dit boek moet vinden, enerzijds heeft het me positief verrast, het is immers veel en veel beter beter dan een bouqetreeksromannetje, anderzijds heeft het ook geen buitengewoon sterke indruk op mij gemaakt. Het is onderhoudend, prettig geschreven en leest lekker weg.

Maar toch, terwijl ik zo nadenk over wat ik over dit boek zal schrijven raak ik wel steeds positiever gestemd. De opbouw bijvoorbeeld is interessant, ik houd er wel van als verhalen door verschillende personages verteld worden en het verhaal heeft hier en daar wat surreële trekjes. Ook zijn er randpersonages die me raken, zoals de vrouw die onder Venetië leeft en met Nieuwjaar een kroon van dode ratten op haar hoofd draagt. En de geschiedenis van de gondeliersvoeten boeide me, ik kan me goed voorstellen dat je dat verhaal in een boek wilt verwerken, net als het verhaal dat Napoleon zo dol is op kip. Verhalen die an sich wellicht te dun zijn om een boek te dragen, maar die zo, knap verweven met elkaar, een heel boeiend uitgangspunt vormen. Alleen die titel, hoezeer het ook een terechte titel is, ik blijf er een bouquetreeksgevoel aan overhouden, ik voel ook wel wat voor Wat Napoleon, kip en gondeliersvoeten met elkaar te maken hebben.

Gezien het aantal pagina’s (214) is het in ieder geval een fijn tussendoortje voor als je van romans met een Napoleon-thema en een tikje surrealiteit houdt.

Verzin jij ook wel eens nieuwe titels voor boeken? If yes, voorbeeld please!

Challenge-updates:
Boek 39/53 #boekperweek

Volgende review (as dinsdag): Vlinders voor altijd | Jill Mansell

De passie (The passion) | Jeanette Winterson (Vertaling: Geertje Lammers) | Uitgeverij Contact 2011 | ♥♥♥♥